Mikroplastik to cząsteczki tworzyw sztucznych o średnicy mniejszej niż 5 milimetrów. Obecnie nie istnieje jedna definicja, ale przyjmuje się, że mikroplastik to heterogeniczna mieszanina różnego kształtu materiałów w postaci fragmentów, włókien, elipsoid, granulek, śrutu, płatków o wielkości w zakresie od 0,1 um do 5 mm. Ze względu na jego pochodzenie wyróżniamy mikroplastik pierwotny, czyli taki który od początku swojego istnienia znajduje się w rozmiarze mikro oraz mikroplastik wtórny, powstały wskutek rozpadu większych fragmentów plastiku. Głównym źródłem mikroplastiku pierwotnego jest pranie syntetycznych ubrań, ścieranie opon samochodowych oraz pył miejski. Z kolei źródła mikroplastiku wtórnego to rozpad opakowań z tworzyw sztucznych. Mikroplastik jest wszędobylski. Znajdziemy go zarówno w wodzie butelkowanej, morzach i oceanach, lodach arktyki jak również w produktach spożywczych i kosmetykach. Z łatwością dostaje się do organizmów jednak na chwilę obecną brakuje badań określających jego wpływ na zdrowie. Z chemicznego punktu widzenia zdecydowana większość mikroplastiku obecnego w naszym otoczeniu to polipropylen (PP), polietylen (PE) i polistyren (PS).
Obecna strategia wykrywania włókien i cząstek mikroplastiku obejmuje ich mozolną, wizualną separację od innych zanieczyszczeń za pomocą mikroskopu optycznego. Jest to bardzo czasochłonna i podatna na błędy metoda. Aby określić rozmiar cząstek, typ polimeru oraz jego skład chemiczny należy sięgnąć po bardziej zaawansowane metody takie jak mikroskopia ramanowska lub mikroskopia w podczerwieni. Obecne prawo Unii Europejskiej nie określa normatywów zawartości mikroplastiku w środowisku.